Elif, henüz 24 yaşındaydı ama bakışlarında yılların yorgunluğu gizliydi. Çekmeköy escort karanlık sokaklarında, her gece aynı kaldırımda yürüyordu. Kimseyle göz göze gelmezdi; çünkü insanlar ya ondan korkar, ya da onu görmezden gelirdi. Herkes onun ne olduğunu biliyor gibi davranır, ama kimse onun kim olduğunu sormazdı. Oysa Elif’in de bir hikayesi vardı. Ve bu hikaye, hiç de kolay yazılmamıştı.
Aslen Karslıydı Elif. Kalabalık bir ailede büyümüş, çocuk yaşta çalışmaya başlamıştı. Babası her akşam alkol alır, evde bağırışlar eksik olmazdı. Annesi sessizdi, kardeşleri korkaktı. Elif, o evden kurtulmak için İstanbul’a kaçtığında 17 yaşındaydı. Bir tekstil atölyesinde işe başladı. Dikiş dikti, ütü yaptı, ayakta kaldı ama hayatı değişmedi. Bir gün patronu maaş vermeden onu işten çıkardı. Kirasını ödeyemedi. Sokakta kaldı.
Çaresizliğin en dip noktasındayken, ona kalacak bir yer ve “kolay para” teklif eden bir kadınla tanıştı. O gün, istemeye istemeye adım attığı yolda yıllar geçti. Başlarda çok ağladı. Sonra alıştı. Çünkü insan kondom her şeye alışıyordu. Yargılanmaya, görmezden gelinmeye, değersiz hissettirilmeye bile…
Elif, Çekmeköy escort bir bodrum katında yaşıyordu. Geceleri çalışıyor, sabahları erkenden eve dönüyordu. Ne bir arkadaşı vardı ne de konuşacak kimsesi. Her gün aynı döngü: hazırlan, çık, bekle, sus, dön.
Bir sabah belediyeye ait bir sosyal hizmet merkezinin önünden geçerken camdaki bir ilan dikkatini çekti:
“Kadınlara ücretsiz meslek eğitimi, barınma ve psikolojik destek sağlanır.”
İlk başta güldü. “Bana mı yardım edecekler?” dedi içinden. Ama sonra cesaretini topladı, merkeze gitti. Onu karşılayan genç bir sosyal hizmet seks görevlisi sadece şunu söyledi:
“Hoş geldin Elif. Burada kimse seni yargılamaz.”
O gün, Elif’in hayatında ilk defa biri onu sadece bir “kadın” olarak gördü. Geçmişini sormadılar. Onun ne olduğunu değil, ne olmak istediğini merak ettiler.
Bir yanıt yazın