Derya 26 yaşındaydı. Kadıköy escort kalabalık ama bir o kadar da yabancı sokaklarında, sessizce var olmaya çalışıyordu. Moda ile Yeldeğirmeni arasında, küçük, eski bir apartman dairesinde yalnız yaşıyordu. Ailesi Balıkesir’deydi; üniversite için İstanbul’a geldiğinden beri kendi ayakları üzerinde durmaya çalışıyordu. Her zaman “kimseye yük olmamak” gibi bir inancı vardı. Belki bu yüzden, yardım istemek onun için zayıflıkla eşdeğerdi.
İletişim fakültesinden mezun olduktan sonra, birkaç ajansta işe girmiş, kısa süreli projelerde yer almıştı. Ancak pandemiden sonra serbest işler azalmış, gelirleri dengesizleşmişti. Derya’nın günlük rutinleri, hesaplı market oral alışverişleri ve fırsat kolladığı freelance iş sitelerinde geçen uzun saatlerden ibaretti. Bazen bir kahve almak için bile iki kez düşünüyordu. Moda’da oturan bir arkadaşıyla dışarıda buluştuğunda, kahvesini yavaş içiyor, gündemden uzak kalmamak için konuşmalara katılıyor ama aslında aklı hep faturalarda oluyordu.
Derya’nın en büyük savaşı, tek başına kalmakla, yalnızlıkla değil; umutsuzluklaydı. Bir sabah uyandığında bozuk kombinin karşısında otururken, “Bu şehir bana göre değil,” diye geçirdi içinden. Ama sonra camdan dışarı baktı. Karşı apartmanın duvarında yazan bir cümle dikkatini çekti: “Vazgeçmek kolay, yeniden denemek cesaret ister.”
İşte o sabah, her şeyi değiştirmeye karar verdi. Önce belediyenin ücretsiz kariyer merkezine başvurdu. CV’sini güncelledi. Online bir sertifika programına katıldı. Kadıköy Escort gece geç saatlere kadar bilgisayar başında çalıştı. Freelance yerine düzenli bir işe girmek için direndi. Kendi kendine “yapamazsın” diyen iç sesini susturmayı öğrendi.
İki ay sonra, küçük bir içerik ajansında tam zamanlı olarak işe başladı. Ücret yüksek milf değildi ama sigortası vardı, her ay sabit bir gelir demekti bu. İlk maaşıyla kendine ucuz ama dayanıklı bir mont aldı. Yıllardır ertelediği göz muayenesini yaptırdı. Ve sonra Moda sahiline inip denize uzun uzun baktı.
Bir yanıt yazın