Elif, 30 yaşında, Maltepe escort arka sokaklarında küçük bir apartman dairesinde yalnız yaşıyordu. Hayatını İstanbul Üniversitesi’nde aldığı edebiyat eğitimi şekillendirmişti, ama bu şekillenme düşündüğü gibi parlak bir kariyer değil; düşük ücretli editörlük işleri, yarım kalmış kitap projeleri ve bolca belirsizlikle dolu geçmişti.
Her sabah uyanıp penceresinden Marmara Denizi’ni izlerdi. O manzara Elif için hem huzur hem de bir iç burukluğuydu. Denizin sonsuzluğu ona bir özgürlük duygusu veriyor ama kendi sıkışmışlığıyla da yüzleşmesine neden oluyordu.
Pandemiden sonra işler iyice kötüye gitmişti. Çalıştığı yayınevi kapanmış, ödemelerini alamamış, birikimleri de kısa sürede erimişti. Ailesi Balıkesir’de yaşıyordu, ama gururu yüzünden onlara dönmek istememişti. “Bir şekilde ayakta kalmalıyım,” diyordu kendi kendine.
Maltepe sahilinde her akşam yürüyüşe çıkardı. Elinde eski not defteri, aklıysa sürekli bir çözüm yolu arardı. Bir gün sahilde küçük bir çay bahçesinde tanıştığı yaşlı bir kadın, ona “Senin gözlerinde hikâye var,” demişti. O cümle Elif’i derinden etkilemişti. Belki de yazmayı bırakmamalıydı.
Eve döndüğünde eski oral hikayelerini karıştırmaya başladı. Çoğu yarım kalmıştı. Ama bu kez yazmayı sadece bir iş olarak değil, bir hayatta kalma biçimi olarak görmeye başladı. Her gün en az bir saatini yazmaya ayırdı. Önce bir blog açtı, sonra Instagram’da yazılarını paylaşmaya başladı. Kısa süre sonra bir yazı dizisi ilgi gördü: “Maltepe Notları”.
Elif yazdıkça tanındı, davetler almaya başladı. Bazı yerel dergilerde köşe yazıları yayınlandı. İlk defa, sadece kendisi olarak kazandığı para cüzdanına değil, kalbine de iyi geldi. Hayatın acımasız taraflarına rağmen direndiği için gurur duyuyordu.
Bir sabah, sahilde otururken sikiş rüzgarla savrulan bir yaprağı tuttu. Gülümsedi. Belki de yaprak gibi savrulmak kötü bir şey değildi. Yeter ki, yere düşmeden önce kendi yolunu çizebilsin.
Bir yanıt yazın