Sevgi, 24 yaşındaydı. Kartal escort, denizle kara arasına sıkışmış bir sokakta, sessizce yürümeyi alışkanlık haline getirmişti. Sabahın erken saatlerinde, sahil yolunda işe yetişmeye çalışan insanların arasından görünmeden oral geçerdi. Sanki bu şehrin bir parçası değilmiş gibi. Sanki varlığıyla kimseyi rahatsız etmemek için adımlarını hafifletmişti.
Aslen Amasya’nın bir dağ köyünden gelmişti. Annesi sessiz, babası öfkeli bir adamdı. Evde çoğu zaman yemek yerken bile sessizlik hâkimdi. Liseyi güçlükle bitirdi. Üniversite kazanamayınca “ya evleneceksin, ya da çalışacaksın” dediler. O ikisini de yapmadı. İstanbul’a kaçtı. Bir tanıdığın yardımıyla Kartal’da küçük bir tekstil atölyesinde işe başladı. Hayalleri yok değildi, ama hayaller yoksullukla birlikte daralır.
İlk zamanlar iyiydi. En azından başını sokacak bir yer, üç öğün ekmek vardı. Fakat işler bozuldu. Atölye battı. Parasız kaldı. Birkaç gece Kartal sahilinde uyudu. Yalnızlıkla korku arasında ince bir çizgide yürüdü. Sonra sikiş karşısına biri çıktı. Yardım teklif etti. “Geçici bir iş, geçici bir oda” dedi. Sevgi, “geçici” kelimesine tutundu. Ama geçici olan, zaman değil, saygıydı.
Kendini bir anda gece çalışan kadınların arasında buldu. İlk başta ağladı, sonra sustu. Sonra sustuğu için utandı. Sonra alıştı. Gece, Kartal’da daha sessizdi. İnsanlar az, ışıklar pusluydu. Gündüzleri kimse bir şey bilmezdi. Ya da bilip de susarlardı. En acısı da buydu.
Bir gün, Kartal meydanındaki bir bankta otururken yanına yaşlı bir kadın geldi. Uzun uzun baktı yüzüne.
“Çok yorgunsun kızım,” dedi.
Sevgi gözlerini kaçırdı.
“İstersen sana yardım edebilecek bir yer biliyorum,” dedi kadın ve bir kâğıt uzattı.
Sevgi kâğıdı aldı ama günlerce çantasında tuttu. Sonunda bir sabah cesaret edip aradı. Ve sonra gitti.
Şimdi Sevgi, Kartal escort bir kuaförde çırak olarak çalışıyor. Yeni bir hayata adım atalı altı ay oldu. Hâlâ geceleri uykusuz ama artık korkudan değil. Geçmişi unutmak değil hedefi, sadece onunla barışmak.
Bir yanıt yazın