Zeynep, Üsküdar iskelesinden ağır adımlarla ayrılırken gün batımı çoktan başlamıştı. Gökyüzü turuncuya çalan renklerle boyanmış, Boğaz’ın suları mor ve altın tonlarında titreşiyordu. Karşısında duran Kız Kulesi, adeta bir anı gibi duruyordu Zeynep’in zihninde. Sessiz ama görkemli. Tıpkı onun içindeki kırılgan ama dirençli yan gibi…
Zeynep 25 yaşındaydı. Mardin’in kenar mahallelerinden çıkıp İstanbul’a gelişi bir kaçış değil, hayatta kalma mecburiyetiydi. Annesinin küçük yaşta kaybı ve babasının ilgisizliğiyle büyümüştü. Eğitimini yarım bırakmak oral zorunda kalmış, erken yaşta evlendirilmişti. Şiddet ve baskının arasında geçen birkaç yıldan sonra, hiçbir şey söylemeden bir sabah trene atlayıp İstanbul’a gelmişti. Cebinde sadece 300 lira ve eski bir telefon vardı. Gidecek bir yeri yoktu ama içindeki tek düşünce, “Buradan kurtulmak zorundayım,” olmuştu.
Üsküdar escort ilk gelişinde soğuk bir Mart sabahı vardı. İlk birkaç geceyi Mihrimah Sultan Camii’nin avlusunda geçirdi. Açtı, uykusuzdu, ürkekti. Ama kararlıydı. Boğaz kenarındaki banklardan birinde oturup sabahı beklerken, karşısında duran Kız Kulesi’ne her gece bakarak kendi kendine söz veriyordu:
“Bir gün burada kendi evim olacak. Kimseye muhtaç olmayacağım.”
Kısa süre sonra, sokakta dağıtılan bir broşür sayesinde bir kadın dayanışma derneğine ulaştı. Dernek, ona hem geçici barınma imkânı hem de psikolojik destek sundu. Dikiş kursuna yazıldı, ardından bir tekstil seks atölyesinde iş buldu. Aylar geçtikçe para biriktirdi, küçük bir oda kiraladı. Artık tek başına yaşıyor, kendi ayakları üzerinde duruyordu. İlk maaşıyla Üsküdar escort sahilinde kendine bir kahve ısmarladı. Oturduğu bank hâlâ aynıydı ama oturan Zeynep bambaşka biriydi.
Bir yanıt yazın